میدونی چیه

میدونی چیه
برام سواله چرا اینقدر بچگیامون قشنگ و رنگی رنگی بود
ینی واقعا دنیا رنگ داشت رنگای از جنس زرد و نارنجی و صورتی و سبز و قرمز و بنفش
ولی چرا هر دفعه میگفت ارزوت چیه دلمون میخاست دنیای کودکی رنگی رنگی و خندهای از جنس ارامش و ساده و بی شیله پیله مون رو بفروشیم به یه دنیای سیاه و سفید و دروغ و کینه و نفرت
ینی چی دیده بودیم تو این دنیای ادم بزرگا چی جذبمون کرده بود ک اینقدر مشتاق بودیم، شایدم... شایدم تقصیر همین ادم بزرگای دروغگومون بود ک میگفتن اگ غذا نخوری دیگه نمیتونی بزرگ بشی و تو ذهنمون از بزرگ بودن یه دنیای پر از هیجان ث چند برابر رنگی تر تصور میکردیم:)
الان سالها از اون روزای رنگی رنگیمون گذشته الان وایستادیم بین کلی دوراهی کلی باید و نباید کلی شاید ها و کلی ای کاش ها:)
کلی ادم های جور واجور ک هرکدوم با ضربه ب روحمون بزرگترمون کردن و رفتن از زندگیمون
من به شخصه وسط یک تاریکی ایستادم ک ادمایی میان ک دنیامو روشن میکنن ولی یهو محو میشن و ضربه پشت ضربه:)
کاش یه ادمی بیاد تو زندگیمون ک همیشگی باشه ک بشه روزنه امید بشه سفیدی از جنس خوشبختی مطلق:)
پ ن: امشب بعد از چندین ماه ک از دو تا ادم ضربه خورده بودم و شبا به اهنگام پناه میبردم و بعد با اومدن یه ادم دیگه به صداش پناه میاوردم ولی الان دیدم هیچی اهنگام نمیشن و این بده:)
پ ن: گیتار عشق همیشگی من