ما آدمها وقتی زورمان به دنیا و اتفاق های تلخش نرسد

ما آدمها وقتی زورمان به دنیا و اتفاق های تلخش نرسد
کارهای عجیبی میکنیم ،
انگار که درد بی درمان گرفته باشیم
می افتیم به جان زندگیمان
و خیلی چیزها را تغییر میدهیم
تغییر میدهیم که از خودمان انتقام گرفته باشیم
قبل از هرکاری هجوم میبریم به اکانت های مجازی
و عکس پروفایلمان را عوض میکنیم ،
جوری عوض میکنیم که
هیچ لبخندی به چهره ی مان آشنا نیاید ،
انگار که از ابتدا غمگین بوده ایم .
عکسی انتخاب میکنیم که وصف حالمان باشد ،
شعری ، جمله ای ، متنی شاید هم
تصویر آدمی تنها که چمدانی در دست دارد
و به سمت تاریکی میرود
از خیلی ها دور میشویم ،
گروه هارا بدون حرف ترک میکنیم
و هیچ پیامی را نمیخوانیم ،
شاید آنقدر زورمان به دنیای واقعی نرسیده
و مجبور به نقش بازی کردن
و خود را شاد و راضی جلوه دادن بوده ایم
که میخواهیم بدون اینکه کسی بفهمد
انتقاممان را از دنیای مجازی بگیریم
و خیال خودمان را راحت کنیم

اما همه چیز به این سادگی ها نیست ،
انتقام گرفتن از خود برای هر آدمی یکجور ادامه دارد ...
#پسرها به دود پناه میبرند که صورتشان نادیده بماند ،
ریش میگذارند ، شبگردی میکنند
وجوری غصه میخورند
که از قوی بودنشان چیزی کم نشود
#دخترها اما از دوست داشتنی هایشان میگذرند.
کتاب ها و چیزهای که دوست دارند هدیه میدهند.
ناخن هایشان را میگیرند ،
موهای بلندشان را کوتاه میکنند
ابروهایشان را دست نخورده میگذارند
که غصه خوردن را به چشم خودشان در آینه ببینند
و به خودشان ببالند که روی دنیا را کم کرده اند...
انتقام بی رحم و سخت است دیگر ،
با عکس پروفایل و گریه های شبانه تلافی نمیشود
باید یک چیزی را از خودت بگیری
که دنیا را شرمنده ی بدی هایش کنی .
آنقدر که دست اتفاق هایش را بگیرد
و از زندگی أت فرار کند.

من انتقام تورا
از خودم خواهم گرفت،
با از دست دادن
چیزهایی که
دوستشان دارم...

#خاصترین