ادما ب همون اندازه ک بزرگ میشن...به همون اندازه حسرت های

ادما ب همون اندازه ک بزرگ میشن...به همون اندازه حسرت های زندگیشون هم قد میکشن..ارزو هاشونم کوچیکتر...
اون‌قدری ک یادشون میره از زندگی چی میخوان..
و یه روزی ب خودشون میان و میبینن ک فقط صبر کردن . صبر ...صبر...صبر...
و چه میدانی ک این صبر چه به روز ادم میاره ...
من هنوزم چایم را تلخ میخورم..
هنوزم تنها پیاده‌رو ی میکنم..
و....هنوز هم با خودم حرف میزنم..😔
نمیدانم این حرف هایم نصیحت است یا.......وصیت.🥀😔