روزی که خدا میشم،همه چی رو اصلاح میکنم، حالا می بینین. یک

روزی که خدا میشم،همه چی رو اصلاح میکنم، حالا می بینین. یکیش این دوری. این فاصله نامردو کلا از خلقت حذف میکنم، اونجور بشه دنیا که شما وقتی یه نفرو دلتنگی، آه، بغل دستت باشه. بعدشم جنگ رو حذف میکنم. یعنی یه روز صبح به آدما میگم لامصبا جا هست واسه همتون، چتونه؟ ئِه. به هر آدمی یاد میدم چطوری تو عکس وایسه که خوشگل تر بیفته. بی اعتنایی رو از ژن آدمیزاد پاک می کنم. دستور میدم همه همدیگرو دوست داشته باشن، وگرنه بیان برن از خلقت من، مرسی، اه. یه مقدار مشخصی از خوشبختی رو به همه میدم، بعدش میگم بازم هست برید خودتون پیدا کنین، خوشبختی همدیگرو هم نمیشه بدزدین. هیچ بچه ای رو مریض نمیکنم. والا الانم نمیدونم چطوری میتونم خدایی رو بپرستم که اجازه میده بچه ای که نمیتونه حرف بزنه و بگه چشه، مریض بشه. آها، ادکلن بوی بدن نوزاد خلق میکنم، به همه آدما میدم که موقع عصبانیت بو کنن، آروم بشن، انسان بشن. به هرکسی حداقل یه دونه دوست درست حسابی می بخشم، یه دوست که کنارش بتونه خود خودش باشه. به ماهی ها یاد میدم قلابو گاز نگیرن، یه آدما یاد میدم قلاب درست نکنن واسه ماهیا و آدما و همه چی. یه سیاره جداگونه میسازم، واسه اونایی که شبا حالشون خوب نیس، شبا برن اونجا دور هم یکیشون درددل کنه، بقیه گوش کنن و اگه نظری هم داشتن بدن. همدلانه. به هر پدر مادری، اول لیاقت پدرمادر بودن، بعدشم یه دختر و یه پسر می دم. به پدر مادرا، عمر جاودانه میدم که بچه هاشون دم غروبا دق نکنن از هراس یه روز نبودن مامان، یا پر کشیدن یهویی بابا.... آره جونم، خدا که بشم، خیلی کار دارم. اگه خسته شدم و یادم رفت، شماها یادآوری کنین. تا اون موقع رو همین صلیب روزمرگی حالم خوبه، با خبرای مزخرف دنیا کنار میام، و هر چند ساعت یه بار با ناله میگم ایلی، ایلی، لما سبقتنی....