انسان های مقاومت را از عاشقی نترسانید

انسان های مقاومت را، از عاشقی نترسانید!

ما چه می کردیم؟! ما چه می کردیم، اگر اینها نبودند؟!... دلباخته های حقیقی، سرباخته هایند. انسان های مقاومت را، از عاشقی نترسانید!

بر شانه های شهر، مگر مرگ می آورند؟ بچه های کربلا دارند می آیند: بچه های اشک و آتش، بچه های غیرت و غربت و بی قراری، بچه های تخریب و انفجار، بچه های تهاجم و تنهایی، بچه های یقین و یقین و یقین، بچه های یکشبه ی صدساله، بچه های بزرگوار!....

بچه های مرگ، دارند برای ما "زندگی" می آورند. مرگ، که نه!... اینها، بچه های "بی مرگی" اند:بچه های شهادت، بچه های مقاومت...

شهیدان را بر شانه ها نشانده اند. "فاتحان" را همیشه بر"شانه" می نشانند! بوی مرگ فاصله نمی شناسد... بوی کربلا، بوی جبهه، بوی انقلاب، بوی امام، بوی بسیج، بوی اشک و تنهائی... همه در هم آمیخته، و "یکدست"، بر کبریا در آویخته! کبوتران پرواز خبر از هوای تازه می دهند.

...و دنیا می ماند در این همه حیرت، که یک آبادی، این همه طاقت و جسارت را از کجا می آورد، که می تواند"قیامت" را ـ یکسره ـ بر دوش کشد!

کربلا - امام حسین _ بین الحرمین _ قتلگاه _ متن ادبی کربلا _ عاشورا _ تاسوعا _ اربعین حسینی