آدم دلش هوس می کند یک روزهایی را در هوای بی خیالی مطلق

آدم دلش هوس می کند یک روزهایی را در هوایِ بی خیالیِ مطلق سِیر کند .
هیچ موضوعی نداشته باشد ، برایِ فکر کردن .
از همان اولِ صبحش ، شال و کلاه کند ، یک سمتِ خیابان را بگیرد و فقط برود ...
آن قدر که از تمامِ دنیا و غصه هایِ تحمیلی اش دور شود ...
یک روزهایی ، آدم دلش فقط یک خیابانِ طولانی می خواهد ،
یک موسیقیِ سنتی و اصیلِ ایرانی ،
و یکی ، دو فنجان ، فراموشی ...