بعضی وقتا بعضی حرفای کوچیک که از دهن بهترین دوستان و نزدی

بعضی وقتا بعضی حرفای کوچیک که از دهن بهترین دوستان و نزدیکانت بیرون میاد بدجور دلتو میشکونه
بعدِ شنیدنش یواش و آروم سرتو میندازی پایین و سکوت میکنی و بُغضی که از پسِ اون حرف میاد تویِ گلوت رو بدونِ خوردن آب یکجا قورت میدی
اون لحظه ، انگار هیچ کی رو توی این دنیا نداری تا بهش تکیه کنی
اون لحظست که جملات و کلمات یه آهنگ مدام میان جلوی چشمات و رژه میرن و زیر لبت مدام زمزمشون میکنی
همیشه متن ها بلند بوده مشتی
رفیق هر نوعش با هر نوعی گشتیم
دیدیم که تهش با زخمی تنهاییم
ولی خو خوش گذشت یه وقتایی ...
اونوقته که خودتو محکم میچسبونی به صندلی و آب شدن خودتو جلوی چشمات میبینی
اونجاست که میشه واژه ی تنهایی رو معنا کنی
و همین بُغض ها و خفه شدناست که یواش یواش تو رو از زندگی سیر میکنه و آروم آروم دلتو پیر
و همین لحظه های غیرمنتظره هست که میفهمی نباید دل بست
میفهمی که این دل بستن ها مزه ای جز تلخی ندارند
دوباره زیر لب پُر از ترانه میشی پُر از شعر
پُر از جمله هایی که فقط و فقط واست مثل یه مرهم میمونن
مرهمی که گذراست و مقطعی
بازم زیر لب با خودت زمزمه میکنی
دل نبند که تهش تلخیه ...
ولی انگار چاره ای هم نداری
بازم باید خودتو بزنی به بیخیالی
و زیر لب به خودت بگی
چون میگذرد ملالی نیست ...