همه چیز مثل قبل بود!باهاش میخندیدم باهاش حرف میزدم قربون

همه چیز مثل قبل بود!باهاش میخندیدم باهاش حرف میزدم قربون صدقش میرفتم ولی حالِ قلبم مثل قبل نبود!
مثل یه توده ی سرطان که ممکنه چندسالی توی بدن ادم باشه و نفهمه و بعد خیلی اتفاقی سر باز کنه و همه ی تنشو بگیره ،دلخوری ها و ناراحتیای منم بعد از چندین وقت اثر کردن روی قلب و دلم!
اثر کردن و نتونستم مثل قبل باشم باهاش!
نتونستمو یروز که اون مثل همیشه عاشقم بود من برای همیشه از کنارش رفتم!
توضیح ندادم چون مثل همیشه حق به من داده نمیشد
گله نکردم چون نخواستم مثل همیشه خودم اخر سر عذرخواهی کنم
قهر نکردم چون نخواستم خودم باشم اونی که برای اشتی باز پیش قدم میشه
حرف نزدم چون نخواستم انقدر بحث کنیم و بحث کنیم که اخرش پیامام دیگه خونده نشه!
بدون توضیح،حرف،دعوا و گله رفتم!
من رفتم چون دلخوری هام رسوب کرده بودن روی قلبم!
من رفتم چون شکسته های قلبم با وجود ناراحتیام نتونستن بهم بچسبن و خوب بشن!
یروز که همه چیز مثل قبل بود رفتم تا همه چیزو به همون ارومی که شروع کرده بودم به همون ارومی تموم کنم!
من رفتم تا بگم سکوت همیشه از رضایت نیست!
گاهی رویی برای حرف زدن نمیبینی و ذره ذره ی وجودت با حرفایی که نزدی انس میگیرن و توی خودت مرور میشن تا خستت کنن و بی هوا بذاری بری!