و در این تنهایی

و در این تنهایی
آنچنان حسِ غریبی دارم
که چو آن عاشقِ درمانده ی زار
یا همانند همان دختر زیبای جوانی که در آن بیشه ی دورِ لبِ رود
طعم تلخ شکرین میوه نبات غم عشق پسری را به میان دو بغل دوخته بود
یا همانند همان شمع لطیفی که نه تنها دل و جان را غم عشق
بلکه آن شعله ی دل،همه سر تا قدمش سوخته بود
دلم از بوی رخش عاشقی آموخته بود
و در این تنهایی
همچنان ذکر کسی با من دلسوخته بود:
<< دوش می آمد و رخساره بر افروخته بود
تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود >>

خسته ام از دنیا
و سکونش،و افولش،و غروبش،و رکودش،و همه پودش و تارش،و درش دیوارش
و گل قرمز عشقی که خشن گشته به خارش
و دواند خط نامردی مردی به کفِ عاشق زارش
که نبودست و نباشد به جز این گفتارش:
<< آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش >>

جهان نامرد و رنگین است
کشد بر من نشان و خط و گوید من چنین هستم،چنان هستم
ولی من فاش می گویم که من مستم که من مستم
و از << دهلیز نقب آسای زهر اندود رگهایم >>
نوایی می تراود کِای مردم من ز نا مردان جدا هستم
و این مستی نه تنها کار امروز است:
<< دیر گاهیست کزاین جام هلالی مستم >>