بے تو ، مهتاب شبے باز از آن ڪوچـہ گذشتم

بے تو ، مهتاب شبے باز از آن ڪوچـہ گذشتم
همـہ تن چشم شدم خیرہ بـہ دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانـہ ڪـہ بودم !


در نهانخانـہ جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطرہ خندید
عطر صد خاطرہ پیچید


یادم آید ڪـہ شبے با هم از آن ڪوچـہ گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواستـہ گشتیم


ساعتے بر لب آن جوے نشستیم
تو همـہ راز جهان ریختـہ در چشم سیاهت
من همـہ محو تماشاے نگاهت


یادم آید : تو بمن گفتے :
ازین عشق حذر ڪن !
لحظـہ اے چند بر این آب نظر ڪن
تا فراموش ڪنے ، چندے ازین شهر سفر ڪن !


با تو گفتنم :
حذر از عشق ؟
ندانم
سفر از پیش تو ؟
هرگز نتوانم
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم ، نتوانم … !



اشڪ در چشم تو لرزید
ماه بر عشق تو خندید


یادم آید ڪـہ دگر از تو جوابے نشنیدم
پاے در دامن اندوہ ڪشیدم
نگسستم ، نرمیدم


رفت در ظلمت غم ، آن شب و شبهاے دگر هم
نـہ گرفتے دگر از عاشق آزدہ خبر هم
نـہ ڪنے دیگر از آن ڪوچـہ گذر هم !
بے تو ، اما بـہ چـہ حالے من از آن ڪوچـہ گذشتم