خون حسینع و اصحابش کهکشانی است که بر آسمان دنیا راه قب

خون حسین(ع) و اصحابش کهکشانی است که بر آسمان دنیا، راه قبله را می‌نمایاند...

اگر نبود خون حسین، جوشیدن سرد می‌شد و دیگر در آفاق جاودانه شب، نشانی از نور باقی نمی‌ماند...

حسین سرچشمه خورشید است... و بدان که سینه تو نیز آسمان لایتناهی است با قلبی که در آن خورشید می‌جوشد،

و گوش کن که چه خوش ترنْمی ‌دارد در تپیدن: «حسین، حسین، حسین...»

آن شراب طهور که شنیده‌ای بهشتیان را می‌خورانند، میکده‌اش کربلاست و خراباتیانش این مستان‌اند، که این چنین بی‌سر و دست و پا افتاده‌اند...

آن شراب طهور را که شنیده‌ای تنها به تشنگان راز می‌نوشانند.

ساقی‌اش حسین است: حسین از دست یار می‌نوشد و ما از دست حسین.

عالم همه در طواف عشق است و دایره‌دار این طواف، حسین است:

اینجا در کربلا، در سرچشمه جاذبه‌ای که عالم را بر محور عشق نظام داده است.

شیطان اکنون درگیر و دار آخرین نبرد خویش با سپاه عشق است و امروز در کربلاست که شمشیر شیطان از خون شکست می‌خورد: از خون عاشق، خون شهید.

✍شهید سید مرتضی آوینی