نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست   
تا اشارات نظر نامه رسان من وتوست
گوش کن با لب خاموش سخن می گویم   
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست
روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید    
حالیا چشم جهانی نگران من و توست
گرچه در خلوت راز دل ما کس نرسید    
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست
گو بهار دل و جان باش و خزان باش، ار نه    
ای بسا باغ و بهاران که که خزان من و توست
این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت    
گفتگویی و خیالی ز جهان من و توست
نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل    
هر کجا نامه ی عشقست نشان من و توست
سایه ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر    
وه از این آتش روشن که به جان من و توست