با غزل ها طی کن این ابیاتِ غربت نامه را

با غزل‌ها طی کن این ابیاتِ غربت‌نامه را
بلکه شاید حس کنی چون یک حقیقت، نامه را

آنقدَر این روزگار تلخ رنجم داد که
می‌توانم پر کنم صدها شکایت‌نامه را

ای ضریحِ شعر! ای خوکرده با دستان من!
در حضورت باز می‌خوانم زیارت‌نامه را

هرچه بادا باد، با مردم مدارا مشکل است
از کسی جز تو نمی‌خواهم رضایت‌نامه را

مانده‌ام اهل کجایی... هِی تو را خط می‌زنم
با کدامین لهجه بنْویسم برایت نامه را؟

بی‌نهایت بار می‌پرسم تو را از پاسخت
در جوابت می‌نویسم بی‌نهایت نامه را

آه... ای انگیزه‌ی خوبِ تغز‌ّل‌های من
بی‌تو باید "عشق" بنویسد وصیّت‌نامه را...