نگرانی

من همیشه نگران توأم...
عجیبه این ارتباط...
مهم نیست در چه حالی یا مشغول انجام چه کاری باشم...
مهم نیست توی بیمارستان و دویدنهای وسط شیفت باشم یا توی خونه و در حین گوش دادن به درس آنلاین استاد...
اهمیتی نداره در گیر و دار پیداکردن جواب سوالات خانم دکتر توی لب تاپم یا آماده کردن سحر...
راستشو بگم حتی موقع نماز، وقتی سر میذارم روی تربت کربلا...
من همیشه نگرانتم...
کافیه دیرتر از همیشه بیدار بشی...
کافیه جواب پیام منو ندی...
کافیه خواب ببینم بهم ریخته ای...
کافیه نباشی...
کم باشی...
درگیر و دار کار باشی...
من همیشه نگرانتم...
نگران اینکه مراقب خودت هستی؟
غذا چی خوردی؟ اصلا غذا خوردی؟
آب میخوری؟
وضعیت جسمت روبه راهه...
کسی با حرفاش دلت رو نرنجونده؟
چیزی اعصابت رو بهم نریخته؟
رسیدی پروژه هاتو سر وقت تحویل بدی؟
مادر و پدر و خانوادت حالشون خوبه؟
شعر میخونی؟
گاهی چیزی مینویسی تا سبک بشی؟
امیدت به آینده کم نشده باشه؟
نکنه دلتنگ چیزی یا کسی شده باشی؟
حواست به گلدونهای توی خونه هست؟
هوس سفر نکردی که نتونی بری؟
دلت چیزی نمیخواد که نتونی بدستش بیاری؟
...
میبینی...
من کلی دلیل دارم برای نگران تو بودن...
اما همه اینا رو توی دوتا جمله کوتاه سوالی خلاصه میکنم؟
کجایی؟
حالت خوبه؟...
همین...