نبودن هایت را

نبـودن هایـت را 
کـنج دلـم پنـهان می کـنم 
همـنجا که عـاشقانه هایـم 
مهـر سـکوت بر لـب دارنـد 

و تـرسها را با خـود بـه 
رختـخواب میـبرم 
هـمنجایی کـه هر شـب 
با خـیال تـو و بـرای تـو 
با واژه ها شـعر می بافـم 

و مـثل زنـی بی خیـال پشـت گـوش هایم 
می انـدازم...