ناز چشمانت ڪشم آن قدر ،حیرانت ڪنم

ناز چشمانت ڪشم آن‌قدر ،حیرانت ڪنم
بـے وفا در قدرت من نیست ،زندانت ڪنم

نذر ڪردم گر تو را روزے بہ دستت آورم
نوگلِ این بوستان،شمع شبستانت ڪنم

جام دل انداختے با غیر هم‌پیمان شدے
مرغِ در دامِ توأم ،ناچار فرمانت ڪنم

بنده‌ے عشق تو بودن منتهاے زندگے ست
جان ناچیزے ڪہ دارم،آن به قربانت ڪنم

دل پریشانے مڪن جانا ڪہ عمرے در سڪوت
لب فرو بستم مبادا تا پریشانت ڪنم

ڪاش در صحن خلوص عشق چون آزاده‌اے
مفتخر بودم بہ یڪ لبخند مهمانت ڪنم

ابر بودم،آسمان بودے،ولے غافل ڪہ من
می‌توانستم بہ آهے غرق بارانت ڪنم