ناز چشمانت شم آنقدر حیرانت نم

ناز چشمانت ڪشم آنقدر، حیرانت ڪنم
بے وفا در قدرت من نیست زندانت ڪنم

نذر ڪردم گر تو را روزے بہ دستت آورم
نوگل این بوستان شمع شبستانت ڪنم

جام دل انداختے با غیر هم پیمان شدے
مرغ در دام توام، ناچار فرمانت ڪنم

بندہ عشق تو بودن منتهاے زندگے ست
جان نا چیزے ڪہ دارم آن بہ قربانت ڪنم

دل پریشانے مڪن جانا ڪہ عمرے در سڪوت
لب فرو بستم مبادا تا پریشانت ڪنم

ڪاش در صحن خلوص عشق چون آزادہ ای
مفتخر بودم بہ یڪ لبخند مهمانت ڪنم

ابر بودم، آسمان بودے ولے غافل ڪہ من
میتوانستم بہ آهے غرق بارانت ڪنم...



‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌