آدمیت مرده بود گر چه آدم زنده بود!

آدمیت مرده بود گر چه آدم زنده بود!
از همان روزی که دست حضرت قابیل گشت آلوده به خون حضرت هابیل از همان روزی که فرزندان آدم زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید آدمیت مرده بود گر چه آدم زنده بود از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند آدمیت مرده بود گرچه آدم زنده بود بعد دنیا هی پر از آدم شد و این آسیاب گشت و گشت قرن ها از مرگ آدم هم گذشت ای دریغا آدمیت برنگشت! قرن ما روزگار مرگ انسانیت است! سینه دنیا ز خوبی ها تهی است صحبت از آزادگی،پاکی،مروت ابلهی است! صحبت از مویس و عیسی و محمد نابجاست روزگار مرگ انسانیت است من که از پژمردن یک شاخه گل از نگاه ساکت یک کودک بیمار از فغان یک قناری در قفس از غم یک مرد در زنجیر حتی قاتلی بر دار اشک در چشمان و بغضم در گلوست واندر این ایام زهرم در پیاله،اشک و خونم در سبوست صحبت از پژمردن یک برگ نیست وای! جنگل را بیابان می کنند دست خون آلود را پیش چشم خلق پنهان می کنند هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند صحبت از پژمردن یک برگ نیست فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست در کویری سوت و کور در میان مردمی با این مصیبت ها صبور صحبت از مرگ محبت، مرگ عشق گفتگو از مرگ انسانیت است! ٭فریدون مشیری