هنوزم محو ردپای توام

هنوزم محوِ ردپای تواَم
گوش به زنگِ تمِ صدای تواَم
صید دلتای سینه‌های تواَم
قزل‌آلای بی‌حیای تواَم،
که می‌خواس غرقِ عمقِ دریاشه

قدِ «پاریس» دیدنی می‌شم
شعرهای خریدنی می‌شم
مستیِ ناپریدنی می‌شم
بوسه‌های چشیدنی می‌شم،
اگه پای لبات وسط باشه.

مردِ غمگینم اما می‌تونم
قدِ «چاپلین» تو رو بخندونم
بگیرم کشورم رُ رو شونم
واسه تو دنیا رو بلرزونم،
دنیای نو بسازم از رؤیات.

کوهم اما برات مچاله می‌شم
نوحم اما برات دو ساله می‌شم
مثلِ رؤیایی که محاله می‌شم
یه «هلند» باغِ سرخِ لاله می‌شم
اگه تو گل بخوای واسه موهات.

علف زیر پام سبز شد نیستی
رگم بی‌تو بی‌نبض شد نیستی

یه چراغ همیشه چشمک زن
مونده بین تو و رسیدنِ من
چشمِ هر چی حسادته روشن
با تو معنی می‌گیره واژه‌ی زن،
دهخدا هم مدام همینو می‌گفت.

می‌رسی مثلِ ماهِ فروردین
مثلِ یه شعرِ نابِ آهنگین
یه «فلرتیشیا»ی سرسنگین
واسه یک لحظه «گالیور» رو ببین،
تن نده به هجومِ حرفای مُفت.

آخرین اتفاقِ زیبایی!
خودتو گم نکن تو تنهایی
تا بسازم یه قصر رؤیایی
قصری با آجرِ مقوایی
که پناهِ شبای ما باشه.

قهوه‌ی تلخ با تو شیرینه
بی تو هر روز هفته غمگینه
تو نباشی هوام سنگینه
آینه دیگه منو نمی‌بینه
بیا تا این ترانه زیبا شه.

علف زیر پام سبز شد، دود شد
رگم بی‌تو بی‌نبض شد... زود شد!




#یغما_گلرویی