یکی از عادت ما ادما اینه که وقتی کارمون گیره قولای قشنگ

یکی از عادتِ ما ادما اینه که وقتی کارمون گیره قولای قشنگ میدیم...
اونقدر قشنگ که حتی از قشنگی کلمه اش گاهی یادمون میره که این فقط یه قوله
و برای رسیدن بهش باید بهش عمل کنیم...
اگه ما الان داریم به خودمون برای بار صدم قول میدیم...
اگه ما الان داریم با قولای عمل نکردمون دست و پنجه نرم میکنیم...
اگه الان ما داریم یه زندگیه پر گیر و دار رو تحمل میکنیم...
پس ینی فقط حرف زدیم...قول حرفی دادیم نه قول عملی...
چیزیم که راحته همین حرفه،چون از پیر تا جون از کوچیک تا بزرگ از بیسواد تا کسی که دکترا داره،حرف زدنو بلده،حتی ممکنه اونقدر حرفاش قشنگ و دلنشین باشه که یادش بره این حرف یه عملی ام داره...
قول،یه کلمه اس..
کلمه ای که اوج خواستن یه نفر رو میرسونه
من قول میدم خوب باشم،من قول میدم به هدفم برسم،من قول میدم آیندمو بسازم...
تا وقتی بهش عمل نکنم،تا وقتی که نرسم فقط یه حرفه...حرررف
این وسط شما دارین چیکار میکنین؟به خودتو قول میدین؟قول حرفی؟یا عملی؟
میدونین کسی که داره به خودش قول میده ینی یه جای کارش داره میلنگه؟؟؟
ینی یه چیزی میخاد که برای رسیدن بهش داره به حرف پناه میبره؟؟؟
حرفی که میتونه حرف باشه یا عمل...
قولاتونو عملی کنین،تا قبل اینکه دیر بشه...
این روزا بیشتر بچه های کنکوری دنبال بهونه ان،دنبال حرفن،دنبال دلیل ان برای تنبلی که خودشون خواستارشن...
اینا همون دسته ان که گفتم قولشون فقط حرفه!!!قول میدم از شنبه بخونم،قول میدم ۱۲ ساعت بخونم،قول میدم جبران کنم...
و تا وقتی که اینجور قولایی به خودمون بدیم،کنکوری نیستیم،بلکه سیاه لشکر کنکوریم...