طنین دلخوش کدام پرستوی مهاجریست که دل کندن از آشیان را در

طنین دلخوش کدام پرستوی مهاجریست که دل کندن از آشیان را در گوش هایم زمزمه می کند؟

نگاه سنگین کدام کودک معصومیست که کوله بار تلخ بی کسی را بر دوشم می نشاند؟
از چهارراه حقیقت که بگذری پاسخ را خواهی یافت...

بوی خوش اسپند مشامت را می نوازد و زندگی را برایت به تصویر
می کشد.

نجوای کودکانه اش را از پس شیشه های غبار گرفته خواهی شنید
"اسپند دونه دونه..."

به چه می نگری دارد تصدق خوشبختی می رود،دارد از درد های خفته در کلبه ی قلبش برایت قربانی می دهد...

بیرون سرد است سوز می آید و او با شعله های سینه خیزه اسپند تقدیر را به آتش می کشد.

هاله ای اشک گرد چشمانت حلقه می زند،شاید از دود خانمان سوز تصدق باشد،یا از تلخی حقیقت.

سر را که برگردانی دخترکی خواهی یافت که خیره در تو می نگرد،در دستان پینه بسته اش جعبه ایست،منتظر ایستاده تا تو شیشه را پایین بیاوری و او با دستان پر مهرش جای پای صداقت را از گونه هایت بزداید.
چون یقین دارد این اشک ها از سر صداقت نیست،60ثانیه طول نمیکشد که تو افسار غرورت را می گیری و چهارراه حقیقت را پشت سر می گذاری.

میروی اما بدان خورشید هر سپیده دم خمیازه می کشد تا کرختی را از تن جاده های امید بزداید و آرزو را بر آن کودک معصوم تکرار کند...