به معجزه بیاعتقاد شده باشی و اعجاز او بشود ناجی تو و ب

به معجزه بی‌اعتقاد شده باشی و اعجازِ او بشود ناجیِ تو و برهاندت از اندوهِ سال‌های طولانی!

بیاید و عرقِ پیشانی و گردِ غمِ چهره‌ات را پاک کند و بشود برکت روزهای بعدِ آمدنش!

خو کرده باشی با غم و او با خنده های از ته دل آشتی‌ات بدهد ...
از آن خنده‌ها که "هی مرا ببین که هستم!
که دلت قرص باشد به علاقه‌ی من تا بشوی قرصِ ماه و من باز بیشتر علاقه به جانت بریزم" پشتش باشد..

جدی‌جدی نمیشود همچین کسی بیاید و توِ کافر را مسلمانِ عاشقی نکند..

ایمان میاوری به فصلِ گرمِ بودنش و وسطِ زمهریر هم گُر میگیری از فکر کردن بهش..

اصلا تو فکر میکنی گلی که وسطِ زمستان شکوفه بدهد به زندگی‌ِ تو، چیزی هست که از پا درش بیاورد؟

اصلا قید هرچیزی را هم بزنی، از غمگین‌ترین دخترِ دنیا ساختنِ پرانرژی‌ترینش کار حضرت عشق بود و بس!

و او همان عشقی بود که منتظرش نبودی و آمد!

که لبخند کاشت روی لبت و بغض‌های فروخورده‌ات را با حوصله از روی گونه‌هایت پاک کرد..

که هرکس تو را دید خبرهای تازه را از برقِ چشمانت گرفت و چشمش بخاطرت روشن شد..

خوب فکر که کنی میبینی، هرشب به آرام‌ترین خواب‌های دنیا نرفتن و رویاهای شیرین ندیدن مسخره است دیگر!

میبینی نباید نگرانِ خیلی چیزها باشی، چون کسی که هست هر چه که نیست را خوب بلد است از یادت ببرد و خوشبختی را به یادت بیاورد..

لبخند بزن برایش و با لبخند زندگی‌سازترینش شو!