رفیقی می گفت

رفیقی می گفت:

دنیا یک خانه ی بزرگ است و آدمها؛ هر کدام مانند یکی از وسایل خانه هستند.

بعضی کارد هستند؛ تیز، برنده و بیرحم.
بعضی کبریت هستند و آتش به پا می کنند.
بعضی کتری هستند و زود جوش می آورند.

بعضی تابلوی روی دیوار هستند، بود و نبودشان تاثیری در ماهیت خانه ندارد.

بعضی قاشق چایخوری هستند، و فقط کارشان بهم زدن است.
بعضی رادیو هستند و فقط باید بهشان گوش کرد.
بعضی تلویزیون هستند، و بدجور نمایش اجرا می کنند. اینها را فقط باید نگاه کرد.

بعضی قابلمه هستند، برایشان فرقی نمی کند محتوای درونشان چه باشد، فقط پر باشند کافیست.
بعضی قند هستند، شیرین و دلچسب. و بعضی دیگر نمک، شوخ و بامزه.

بعضی یک ویترین شیک هستند، ظاهری لوکس و قیمتی دارند، اما در باطن تکه چوبی بیش نیستند.
بعضی سماور هستند، ظاهرشان آرام، ولی درونشان غوغایی بر پاست.

بعضی یک توپ هستند، از خود اختیاری ندارند و به امر دیگران اینطرف و آن طرف می روند.

بعضی یک صندلی راحتی هستند، می‌شود روی آن لم داد، ولی هرگز نمی‌توان به آنها تکیه کرد.

بعضی کلاه هستند، گاهی گذاشته و گاهی برداشته می‌شوند ولی در هر دو صورت فریبکارند.

بعضی چکش هستند، و کارشان کوبیدن و ضربه زدن و خرد کردن است.

و اما..‌‌‌.
بعضی ترازو هستند، عادل و منصف. حرف حق را می‌زنند، حتی اگر به ضررشان باشد.

عده ای تنگ بلورین آب هستند، پاک و زلال اینها نهایت اعتمادند.

برخی آینه اند، صاف صیقلی بدون کوچکترین خط و خش، اینها انتهای صداقت‌ند.

عده ای، چتر هستند، یک سایبان مطمئن در هجوم رگبار مشکلات.
عده ای دیگر لباس گرم هستند، در سرمای حوادث و تن پوشی از جنس آرامش.
عده ای مثل شمع، می‌سوزند و تمام میشوند، ولی به اطرافیان نور و گرما و آرامش می‌دهند.

این مهم است که ببینیم ما در زندگی نقش کدام یک از این وسائل خانه را بازی میکنیم


#خاص