منم ؛ کیانام!...

منم ؛ کیانام!...
من و یادت میاد؟
معلومه که یادت هست ؛ ما هنوز با همیم
اما همیشه فکر میکردم یه روزی قراره این سوال و ازت بپرسم
و هیچ وقتم جرأت نداشتم به جوابش فکر کنم
اگه می‌پرسیدم اون همه دوست داشتنِ من و خاطره های شیرینِ دوتایی یادته و تو محکم جواب میدادی نه ؛ اون وقت چه بلایی سرم میومد؟
اصلا اگرم اتفاقی نمیوفتاد ؛ از دردِ اینکه این همه با احساسم تلاش کردم اما با این حال یه آدمِ فراموش شده ام ؛ با همین دستام چه بلایی قرار بود سرِ خودم بیارم؟
من هنوزم به همچی فکر میکنم...
اصلا نیمه شب انگار مغزم دستور میده که غرق شم بین توهماتی که آزارم میدن
من به اینکه تو بری فکر میکنم
به اینکه خودم نباشم
حتی به اینکه از یه جایی به بعد هیچ کدوم نتونیم بین رفتن و موندن ؛ نرفتن و انتخاب کنیم
اما چقدر مزخرفه دنیایی که نتونه مارو باهم ببینه!
و به قول علی یاسینی :
بعدِ من به هیچ کسی اگه شد نده قول
چون من میمیرم تو کسی و جای من بزاری :)

_من نباشم چه کسی جای مرا می‌گیرد؟
همونو... ، غلط کرده اصن!

#اندکی_مزخرف