باید راهی یافت،

باید راهی یافت،
برایِ زندگی را زندگی کردن
نه فقط زندگی را گذراندن...
باید راهی یافت،
برایِ صبح ها با امید چشم‌ گشودن،
برایِ شب ها با آرامشِ خیال خوابیدن...
اینطور که نمی شود.
نمیشود که زندگی را فقط گذراند،
نمی شود که تمام شدنِ فصلی و رسیدنِ فصلی دیگر را فقط خُنکایِ ناگهانیِ هوا یادت بیاورد،
نمی شود تا نوکِ دماغت یخ
نکرده حواسَت به رسیدنِ پاییز باشد...
اینطور پیش بِرَوی یک آن چشم باز میکنی خودت را میانِ خزانِ زردِ زندگی ات میابی،
و یادت هم نمی آید چطور گذرانده ای مسیرِ بهاری و سبزِ زندگی ات را...

اصلا خدا را هم خوش نمی آید،
راهَت داده به دنیای که نقشَت را ایفا کنی،
یک روز خوبُ حتی یک روز بد،
یک روز شیرینُ حتی یک روز تلخ،
یک روز آرامُ حتی یک روز پر هیاهو،
وظیفه ی تو، زندگی را با تمام و کمالش زندگی کردن است،
با تمام سکانس های تلخ و شیرین...
نمی شود که همه اش خسته باشی و سَرِ سکانس های تلخ بهانه بیاوری و گوشه ای به قهر کِز کنی و بازی نکنی...
حق داری که خستگی ات را در کنی،
اما حق نداری که مسیر را ادامه ندهی
اینطور که نمی شود.
تا دیر نشده باید راهی پیدا کرد
باید زندگی را زندگی کرد.