بزن مرا که یتیمم ، بهانه لازم نیست ...

بزن مرا که یتیمم ، بهانه لازم نیست ...

مرا که دانه اشک است دانه لازم نیست
به ناله انس گرفتم ، ترانه لازم نیست

ز اشک دیده به خاک خرابه بنوشم
به طفل خانه به دوش ، آشیانه لازم نیست

نشان آبله و سنگ و کعب نی کافی است
دگر به لاله رویم نشانه لازم نیست 
به سنگ قبر من بی گناه بنویسید
اسیر سلسله را تازیانه لازم نیست 
عدو بهانه گرفت و زد و به او گفتم
بزن مرا که یتیمم ، بهانه لازم نیست 
مرا ز ملک جهان گوشه خرابه بس است
به بلبلی که اسیر است لانه لازم نیست 
محبتت خجلم کرده ، عمه دست بدار
برای زلف به خون شسته ، شانه لازم نیست 
به کودکی که چراغ شبش سر پدر است
دگر چراغ به بزم شبانه لازم نیست 
وجود سوزد از این شعله تا ابد
سرودن غم آن نازدانه لازم نیست