نگاه کردنت عین زیباییه؛

نگاه کردنت عین زیباییه؛
‏‎نبودت سرآغاز تنهاییه؛
‏‎تو هستی؛ مث بودنِ آسمون...
‏‎تو هستی همیشه... ‎نمیگم بمون...
☝ ️️
‏‎بعضیا میگن: شعر بزرگترین و قشنگترین دروغه...
یه دروغِ منظوم و وزن دار!
‏‎اما من میگم شعر درسته #اغراق داره؛ اما نمیتونه #دروغ باشه!
🔻
یه سوألی که همیشه ذهنمو مشغول میکرد این بود که:
اگه یهو وسط شعر؛ دنیای شاعر بهم بریزه؛ و همه چیز عوض بشه؛ تکلیف اون بیت هایی که گفته چی میشه؟!
باید نیمه کاره ولشون کنه؟؟؟
باید ریختشون دور؟؟؟
یا همونو ادامه بده؟ و همین روایتِ دنیای بهم ریخته؛ خودش شعره!؟
...
شاید چون یه شاعر نمیتونه جلوی اتفاقای پیش رو رو بگیره؛
پس:
#شعر_رو_وقتی_کامل_شد_باید_خوند!
مثلاً اینجوری:
🔻 🔻 🔻
نگا کردنت عین زیباییه
ولی میشه توش آخرِ کارو دید؛
میشه توو یه شب هرچی هستو فروخت؛
با پولش یه "گلدونِ بی گل" خرید!
...
نمیشد تو رو ساده تصویر کرد
مث کهکشون آخرش مبهمی
رو دوشم یه باری رو حس میکنم
دقیقاً همون لحظه که پیشمی
...
کدوم ردِّ پا ردّتو میزنه
که هی دور میشی بدون هدف؟
فراریِ جُرمِ کدوم بودنی؟
که باید بشم شاهدی بیطرف؟
...
از اینجا تا بالاترین بومِ شهر
تا دیدی مسیرو بلد نیستم؛
زدی جاده خاکی؛ ولی بازم اون...
که دل رو به دریا نزد! نیستم

شعرای داداش حامد