یه وقتایی هست باید عمدا سرتو شلوغ نگه داری تا هجوم فکرها

یه وقتایی هست باید عمدا سرتو شلوغ نگه داری تا هجوم فکرها مغزتو اذیت نکنه. باید وقت فکر کردنو از خودت بگیری، خودتو مشغول نگه داری و وقت آزادت رو هم بچسبی به دلخوشیای هر چند کوچیکت.
الآن دیگه کسی نیست که ندونه چی میگم. الآن دیگه پشت همه چهاردیواریا یه صندوقچه غم و غصه با در قفل زده شده جا خوش کرده. مهم اینه که بتونیم باهاش کنار بیایم، بتونیم ندیده اش بگیریم، بپذیریمش و زندگی رو پیش ببریم.
اینکه خودمونو دوست داشته باشیم و به جای اینکه دلمون واسه خودمون بسوزه، خودمونو تحسین کنیم که تونستیم تا اینجا پیش بریم، دست مریزادی بگیم و دوباره بلند شیم. به قوی بودنمون آفرین بگیم، به اینکه مثل کوه جلوی سنگریزه هایی که به طرفون پرت شد ایستادیم افتخار کنیم.
درد توی زندگی همه هست، مصیبت توی زندگی همه هست. خود خدا گفته ما انسان را در رنج آفریدیم.
مهم اینه که وقتی زیر بارش نشکستیم، این قوی بودن رو نادیده نگیریم.
هیچ کدوم از ما قابل ترحم نیستیم، همه ما به نوبه ی خودمون اسطوره های استقامت هستیم و ستودنی.

فقط یه نوع آدم قابل ترحم وجود داره و اونایی هستند که بدون هیچ دلیلی هم نوع یا غیرهم نوعشون رو اذیت میکنند.