بیدار که شدی، او رفته بود. یادت هست؟ خانه خنک بود و خوشبو

بیدار که شدی، او رفته بود. یادت هست؟ خانه خنک بود و خوشبو، و هنوز گرمای تنش روی تختخواب کوچک مانده بود. او رفته بود و با خودش همه زیبایی های خانه را برده بود. تمام اتاق از بوی تنش پر بود، بوی گندم خام و برگ باران خورده افرا. آرام روی تخت غلتیدی به سمتی که او شب کنارت خوابیده بود، بعد از آن همه حرفها که زدید - حرفها را یادت هست؟ شعر خواندن ها را ؟ سعدی و سیدمهدی موسوی را ؟ "قبل از تو هیچوقت، بعد از تو هیچکس" را؟ -. او خوابش برده بود و تو بیدار مانده بودی و نگاهش کرده بودی و به صدای نفس کشیدنش گوش کرده بودی و ثانیه به ثانیه پاییز نزدیک تر شده بود و تو عاشق تر شده بودی و دلتنگ تر و بعد گریه ات گرفته بود از بس که بی تابانه او را می خواستی. از بس که او را به تمامی میخواستی، با تمام جانت. هر سانتیمتر از بدنش را. هر تکه از روحش را. بودنش را. دیدی دلت می خواهد بقیه عمرت با او بگذرد . دیدی دوست داری هرشب آخرین چیزی که می بینی او باشد و هر روز بیدار که می شوی اولین چیزی که می بینی او باشد. دیدی دوست داری برای همیشه اسمت را با صدای او بشنوی وقتی بسیار از دنیا و آدمهاش خسته ای. دیدی هیچ آرزویی نداری. دیدی اگر همین ثانیه بمیری، هرکاری را که دوست داشته ای کرده ای، کسی را که دوست داشته ای نوشیده ای جرعه به جرعه.

بیدار که شدی، او رفته بود. او برای همیشه رفته بود. حالا تو هرگز باور نکن و هر شب کنار پنجره بایست و به خیابان خیره بمان و زیرلب از خودت بپرس دیر نکرده؟ نکند اتفاقی افتاده باشد؟ بیدار که شدی ، او رفته بود. تو وانمود کن هرگز از خواب بیدار نشده ای، و او هرگز نرفته. ادامه بده. آدمها به شکلهای مختلف می میرند، تو هم وانمود کن بعد از او زنده مانده ای. بیدار نشو، در بیداری موهبتی نیست.

پناه ببر به خوابهای طولانی، خوابهایی که در آن ها هیچکس را از دست نداده ای....