خیلی سفارش کنید..

خیلی سفارش کنید..
خیلی..
سفارش کنید همه ی صبح ها پاورچین پاورچین از منزل خارج شود..
دختر ما خواب صبحگاهی ش را دوست دارد..
وقتی می خواهد صدایش کند اسم را تنها نگوید..دختر ما جز به نازنینم..مهربانم و محبوبم صدا زده نشده... بسپارید همه کتاب های شعر معاصر را بخرد..دختر ما دختر تغزل و احساس است..عادت دارد صبحش را با تک بیت ، نیم چاشتش را با رباعی و میان وعده عصرش را با غزلی عاشقانه صرف کند... خیلی سفارش کنید...باید طرح همه روسری های شهر را حفظ کند..دختر ما اسلیمی تن پوشش با غنچه های روسری ش تناسب دارد... به او بگویید بی نیاز از خرید چتر است..به جایش یک لیوان قهوه بخرد ..روزهای ابری دختر ما را به کوچه پس کوچه های شهر ببرد..دستش را بگیرد، قهوه داغ را (با قدری شیر و دو قاشق شکر و نه بیشتر) به دخترمان تعارف کند ..نیم قلپ به ته لیوان ک رسید باران شروع میشود .. دست دخترمان را بگیرد و زیر باران بچرخاند.. دختر ما دختر باران است... خلاصه دیگر سفارش نکنم...جان شما و جان دخترمان...