حرفت را بزن...

حرفت را بزن... 

حرف هایی که نمیزنی،
رنجش هایی که عنوان نمیکنی، 
خواسته هایی که بیان نمیکنی،
نیازهایی که تأمینشان نمیکنی، 
اعتراض هایی که نمیکنی، 
گذشت های بی جایی که میکنی،
سکوت های بی موردی که میکنی،
جواب ندادن هایت به آدم های بی ادب و بی ملاحظه به مرور زمان تبدیل به یاس و ناامیدی و سرخوردگی و رنجش مداوم میشوند و به صورت افسردگی خودشان را نشان میدهند.
به خودت می آیی و از خودت میپرسی که، چرا من ؟
مگر چیزی کم داشتم؟ 
چیزی ناراحتم کرده بود؟
باز هم میخواهی خودت را فریب بدهی، مثل همه ی سالهایی که با فریب دادن، خودت را وادار به سکوت کردی تا صفات متین، با وقار، آرام، با ملاحظه، فداکار، حمایتگر و ... را از سوی دیگران دریافت کنی.
بگذار به تو بگویند گستاخ، خودخواه، سنگدل. بگذار به خاطر رفتارهای درستت به تو چیزهای غلط بگویند صفت های غلط نسبت بدهند، برداشت های اشتباه بکنند، مغرضانه حرف بزنند، بگذار پشت سرت حرف بزنند، اما جلوی رویت نه.
حرفت را بزن، خواسته ات را بگو، نیازت را عنوان کن، گله کن، اعتراض کن، خودت را مطرح کن و نترس.

•< چشم براه