ما زن ها با خود،

ما زن ها با خود،
چه کردیم که صبح ها به جای تحسین خودمان در آینه چروک صورتمان را،
لکه ی جدید روی گونه هایمان را ، سیاهی دور چشم هایمان را دیدیم و خیلی وقت ها از خودمان بدمان آمد ...
از خودمان خسته شدیم و از مورد توجه قرار نگرفتن ترسیدیم،
آنقدر ترسیدیم که باورمان شد باید برای دوست داشته شدن ، صورتمان چروک نداشته باشد،
لکه های گونه هایمان از بین بروند ، ابروهایمان همیشه تمیزو قرینه باشد،
صبح ها به محض بیدار شدن از خواب آرایش داشته باشیم،
زیبا شویم،
عمل کنیم،
خودمان نباشیم،
آنقدر از دوست داشته نشدن ترسیدیم که یادمان رفت زن ها هم حق دارند ..
بعضی روزها خودشان باشند، با صورتی رنگ پریده و خسته، با چشم هایی بدون آرایش و ریز ، با ابروهای پر و لب هایی بی رنگ، با هرچیزی که برای خودشان است اما زیبای زیبا...

یادمان رفت
برای خودمان زندگی کنیم ، تصویرمان را در آینه ببوسیم ، عاشق خودمان باشیم حتی با خال نا به جای روی پیشانی و لکه های کهنه ی مانده بر پوست ...
غم انگیز است
که آینه ها میتوانند کابوس خیلی از زن ها باشند، زن هایی که فکر میکنند خود واقعیشان زیبا و دوست داشتنی نیست و نباید از خودشان عکس بگیرند، نباید با دقت به چشم ها و لب ها و ابروهایشان نگاه کنند
چون میتوانند ایرادهای عجیب و غریب از خودشان بگیرند و به بدعکسی خود ایمان بیاورند ... بالاخره یکجای کار باید این کابوس به پایان برسد ..
کم کم باید صبح که بیدار شدیم، به صورت بدون آرایش و تمیزمان در آینه لبخند بزنیم، موهایمان را صاف و ساده شانه کنیم، از خودمان عکس بگیریم و به لبخندهای عمیقمان افتخار کنیم، حتی اگر خسته بودیم بازهم مطمئن باشیم دوست داشتنی ترین موجود دنیا زنیست که زیبایی أش را باور دارد ...
......
بالأخره یک روز
زن ها
باید
با آینه ها آشتی کنند......!