من آدمِ دلتَنگی هستم،

من آدمِ دلتَنگی هستم،
از اون دلتنگا که یادشون نمیره آدمارو،
از اونا که لیستِ مخاطبین گوشیشون
پٌر از شمارَست،شماره‌ی آدمایی
که شاید یه بار اتفاقی دیدمشونو
دیگه هرگز تکرار نشدن...
من آدمِ دلتنگی هستم،
من حتی دلم واسه اون راننده‌ی پیر
که پارسال بِهِم زردآلو داد تنگ شده
یا اون خانومه که روزِ درختکاری تو پارک باهم درباره‌ی محیط زیست حرف زدیم حتی واسه اون دختره که
ازم بدش میومد و همیشه
پشت سرم حرف میزد...!
من آدمِ دلتنگی هستم و دلتَنگیام یه روزا اونقدر زیاد میشه که میرَم تو خاطره ها،میرَم تو بَچگیامو دوباره از مامانم میپرسم "چنتا دیگه بخوابیم، بعد میریم خونه‌ی بابابزرگ؟ "
مامان هم واسه دلخوش شدنم
با دَستِش پنج رو نشون میده میگه
"اینقدر دیگه بخوابیم میریم ..."
منم ذوق میکنم و دلم میخواد تٌند تٌند بخوابم که زودتر پنجتا بشه و بریم پیشِ بابابزرگ...
من این روزا بیشتر از همیشه وَصلَم به گذشته...به آدماش،به خاطره‌هام،به‌بچگیام!
من این روزا دلم میخواد
شِمٌردن یادم بره که ندونَم
چندروز و چندماه و چندساعت از دلتنگیام میگذره،
که هنوزم فکر کنم واحدِ اندازه‌گیریِ دیدنِ آدما خوابیدنِ منه،نه گذشتِ زمان...
من این روزا از همیشه دلتنگتَرَم،
از همیشه!
#نازنین_عابدین_پور