شب است ماه بالای سرم

شب است ماه بالای سرم
ستاره ها چشمک های سردی میزنند
منتظرند
منتظر افتادن من
منتظر خم شدن کمرم
ماه هست ولی آسمان مثل همیشه سقف تنهایی هایم نیست
ستاره ها دیگر مثل قدیم جوانمردانه به پای حرف هایم نمیشینند
و با دیازپامِ ابر های تیره به سرعت به خواب میروند
کسی نیست
بازهم کسی نیست که پای درد دلهای سنگینم بنشیند
آخر میدانی؟ خیلی‌سنگین است
اگر تنها در دلم بماند کمرم را میشکند
گفتم دل
رفتم تو فکر
یادِ قدیم
یاد خاطره هایی که خاکش کردم
سابقاً بخار همین شیشه های اتاقم برایم اشک میریختند
و جلوی دیدم را باز میکردند

گویی‌آن ها هم دیگر نیستند
دیگر مرا نمیبینند

ساعت هاست گذشته
ستاره ها هم از حرف هایم کلافه شده اند
ماه هم رمق ندارد
خورشید میخواهد بتابد
فقط غُر میزند ولی من هنوز بیدارم
خسته شدم از آرایه و ترادف و حرف های‌ سنگین

به زبان خودم میخوام حرف بزنم
داستانِ مام همینه
هر شب تنهایی‌
تهِش مثلِ فیلم های اصغر فرهادی خوش ولی تلخ
هنوز رفاقت هم نفروختم
نه فِکر نکن ..چون مُفت هم نمی ارزید
میخوام بشنوم
10 سالِ بعد تویی که باعث این خمودگی زندگیم شدی‌ چطور میمیری
چطور؟
مهم نیست برای من
من هنوز همونم
هنوز همون سگ جونِ هفت جونم

به دروغم بشه به دور و بریام میگم حالم خیلی خوبه
این همه سال زحمت بِکش آخرشم کی میفهمه تهِ دلت چی میگذره خدایی؟
وقتی همه با نور بالا میبیننت
اصن کی صدامو میشنوه الان؟
من و حوضم و
تو و ذاتِ خرابت
ازون بچه گیام بابام میگفت
آدمای خوب همه راست گواَن
️
اونی میره بهشت که دلش صاف و ذلاله
مام که به هرکی رسیدیم گفتم این همون آدم خوبست
ولی‌وقتی فهمیدم کی بود تا ته سوختم
فقط صاف نباش
نه بهتر بگم
مثه من خر نباش
الاغ
همین