میخوام توی صفحه ی صفرِ اولین کتابم جواب این سوالت رو بدم
میخوام توی صفحه ی صفرِ اولین کتابم جواب این سوالت رو بدم که داستان هایی که مینویسم تخیل منه یاواقعیت؟
اصلن مگه کسی میتونه مرز بین تخیل و واقعیت رو مشخص کنه؟واسه من که هیچوقت گذرنامه ی این مرز صادرنشد!
چهار سالم بود که مادرم فهمید توی خلوتم با خودم حرف میزنم. نه!با خودم حرف نمیزدم، من همیشه یه سری آدم،پر از دغدغه توی ذهنم زندگی میکردن.
کم کم نگرانی مادرم زیاد شدو منوبرد پیش روانپزشک و برام طول درمان تعیین کردن.
همه فکر کردن خوب شدم اما من فقط سکوت کردم و دنیام رو از بقیه مخفی نگه داشتم.
با یه سکوتِ سخت بزرگ شدم.
تا اینکه یه روز توی هجده سالگی یه دخترِ لاغرِ سبزه ی قدبلند با چشمای روشن و کشیده و مژه های بلند و صورتِ استخونی و موهای به هم ریخته ی فر خورده وارد دنیایِ ذهنم شد.
این با بقیه فرق داشت و نمیتونستم دوریش رو تحمل کنم،
ساعت ها مخفیانه تلفنی باهاش حرف میزدم اما کسی پشت خط نبود!
پاییز اونسال بخاطر شغل پدرم مجبور شدیم خونمون رو عوض کنیم.
یه روز وقتی توی بالکنِ خونه ی جدید نشسته بودم به سیگار،دیدم یه دخترِ یکدست مشکی پوش ایستاده جلوی پنجره ی خونه ی روبه رویی و به طرز راز آلودی چوب آرشه رو میکشه روی ویولن، صدای موسیقی ای که داشت مینواخت تنم رو لرزوند،خوب نگاش کردم،اون خودش بود،دختری که ماه ها داشت توی ذهن من زندگی میکرد و من توی خلوتم،پنهانی،بدون اینکه کسی بفهمه دستاشو میگرفتم و قدم میزدیم و توی تاریکی کوچه میبوسیدمش.
مرز بین خیال و واقعیت شکسته شد،اون خودش بود...رخشید.
هر شب با پدرش میومد خونه ی مادربزرگش که همسایه روبه رویی ما بود و بعد از دادن قرصاش براش ویولن میزدو مادربزرگش آروم میشد و منی که ازبالکن یواشکی نگاش میکردم بی تاب.
هر شب سرکوچه منتظر بودم که موقع رفتن بتونم از نزدیک ببینمش.
تموم پاییز کارم این بود تااینکه فهمیدم وقتی رد میشه برمیگرده و نگام میکنه، رخشید داشت منو نگاه میکرد،نه توی خیال،توی واقعیت.
اماهیچوقت بهش چیزی نگفتم،
من عادت کرده بودم توی خیالم زندگی کنم و حالا رخشید یه خیالِ واقعی بود...یه خیالِ شیرین و سرد، شبیه روزهای بارونیِ پاییز.
مادر بزرگش یه نیمه شب زمستونی تموم کردو بعد ازمرگش دیگه خبری از رخشید نشد،هیچ آدرسی ام ازش نداشتم.
رخشید برای همیشه رفت و رازش رو توی خیال من جا گذاشت.
دیگه طاقت حمل این راز رو توی خیالم نداشتم و بالاخره یه روزِ برفی سکوتی که از چهارسالگی بامن بزرگ شده بود رو شکستم و نشستم به نوشتن قصه ی رخشید و راز رخشید برملا شد!
.
اصلن مگه کسی میتونه مرز بین تخیل و واقعیت رو مشخص کنه؟واسه من که هیچوقت گذرنامه ی این مرز صادرنشد!
چهار سالم بود که مادرم فهمید توی خلوتم با خودم حرف میزنم. نه!با خودم حرف نمیزدم، من همیشه یه سری آدم،پر از دغدغه توی ذهنم زندگی میکردن.
کم کم نگرانی مادرم زیاد شدو منوبرد پیش روانپزشک و برام طول درمان تعیین کردن.
همه فکر کردن خوب شدم اما من فقط سکوت کردم و دنیام رو از بقیه مخفی نگه داشتم.
با یه سکوتِ سخت بزرگ شدم.
تا اینکه یه روز توی هجده سالگی یه دخترِ لاغرِ سبزه ی قدبلند با چشمای روشن و کشیده و مژه های بلند و صورتِ استخونی و موهای به هم ریخته ی فر خورده وارد دنیایِ ذهنم شد.
این با بقیه فرق داشت و نمیتونستم دوریش رو تحمل کنم،
ساعت ها مخفیانه تلفنی باهاش حرف میزدم اما کسی پشت خط نبود!
پاییز اونسال بخاطر شغل پدرم مجبور شدیم خونمون رو عوض کنیم.
یه روز وقتی توی بالکنِ خونه ی جدید نشسته بودم به سیگار،دیدم یه دخترِ یکدست مشکی پوش ایستاده جلوی پنجره ی خونه ی روبه رویی و به طرز راز آلودی چوب آرشه رو میکشه روی ویولن، صدای موسیقی ای که داشت مینواخت تنم رو لرزوند،خوب نگاش کردم،اون خودش بود،دختری که ماه ها داشت توی ذهن من زندگی میکرد و من توی خلوتم،پنهانی،بدون اینکه کسی بفهمه دستاشو میگرفتم و قدم میزدیم و توی تاریکی کوچه میبوسیدمش.
مرز بین خیال و واقعیت شکسته شد،اون خودش بود...رخشید.
هر شب با پدرش میومد خونه ی مادربزرگش که همسایه روبه رویی ما بود و بعد از دادن قرصاش براش ویولن میزدو مادربزرگش آروم میشد و منی که ازبالکن یواشکی نگاش میکردم بی تاب.
هر شب سرکوچه منتظر بودم که موقع رفتن بتونم از نزدیک ببینمش.
تموم پاییز کارم این بود تااینکه فهمیدم وقتی رد میشه برمیگرده و نگام میکنه، رخشید داشت منو نگاه میکرد،نه توی خیال،توی واقعیت.
اماهیچوقت بهش چیزی نگفتم،
من عادت کرده بودم توی خیالم زندگی کنم و حالا رخشید یه خیالِ واقعی بود...یه خیالِ شیرین و سرد، شبیه روزهای بارونیِ پاییز.
مادر بزرگش یه نیمه شب زمستونی تموم کردو بعد ازمرگش دیگه خبری از رخشید نشد،هیچ آدرسی ام ازش نداشتم.
رخشید برای همیشه رفت و رازش رو توی خیال من جا گذاشت.
دیگه طاقت حمل این راز رو توی خیالم نداشتم و بالاخره یه روزِ برفی سکوتی که از چهارسالگی بامن بزرگ شده بود رو شکستم و نشستم به نوشتن قصه ی رخشید و راز رخشید برملا شد!
.
۱.۴k
۱۸ تیر ۱۳۹۶
دیدگاه ها (۱۹)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.