زن های احساساتی را دوست ندارم

زن های احساساتی را دوست ندارم !
از همه بیشتر، خودم را ...

می باید زیادی خوش شانس و خوش بخت و نظر کرده باشی که یکی جفت خودت را پیدا کنی. یکی که همیشه ی خدا طلبکارش نباشی که بدهکارت نباشد، کسی باشد که وقتی از این دست بهش می گویی "دوستت دارم" از آن دست یک "دوستت دارم" پست بدهد .
اصلا مگر به ازای هر هزارتا زن عاشق چند تا مرد لایق به دنیا می آید ؟؟ لایق که میگویم از آن مردهاییست که حق اینطور زنها را ادا می کنند، که حسرت به دل و طلبکارشان نمی گذارند ...
احساسات آدم را خوار میکند، به ذلت می اندازد. عاشق نااهلش که باشی تن و روحت را به حقارت داده ای، حقارتی که تهش را باورت نمی شود ...
به خودت می آیی ؟؟ نه !! آنقدر غرق در احساسی و آنقدر دست و دل بازانه از دل و جانت مایه گذاشته ای که جانی برایت نمانده تا به خودت بیایی.
تمام روز و شبت شده بغض و اشک و آه و حسرت ... کارت به جایی می رسد که دست به دامن فنجان قهوه و دست ورق و دیوان حافظ می شوی ... دلت یک حرف خوب می خواهد، یک وعده، یک وعید ...حتی به دروغ !! دروغی که دل خوشت کند به ماندن و ادامه دادن.
نیمه ی منطقی مغزت، اصلا اگر داشته باشی، خشکیده است. میان عقل و احساست آنچنان گسل عمیقی باز شده که راهی بجز فدا شدن نداری...
اما من قول می دهم که همین زنها هم روزی کم می آورند ! آنچنان کم می آورند که تمام این نادیده شدن ها مثل سیلی توی صورتشان میخورد و از خواب می پرند ... باور کنی یا نکنی حاضر به زیر خاک کردن قلبشان می شوند، با ته مانده ی جانشان بلند می شوند، تکه پاره های لهیده ی دلشان را از زیر پایت بیرون می کشند و برای همیشه می روند ...

شمارا به خدا نگذارید زنهای احساساتی طلبکار بمانند ... نگذارید زنهای عاشق کم بیاورند ... نگذارید راضی به زنده به گور کردن قلب هایشان شوند ... دنیا بدون زنهای عاشق عجیب جای بیخودیست ..