مهربانی را کاش میشد بخشی از زندگی مان کنیم

مهربانی را کاش میشد بخشی از زندگیِ مان کنیم
محبت کنیم و عشق بورزیم
بدون هیچ گونه چشم داشت،بدونِ هیچ گونه قصد و نیت..
کاش میشد مهربانی را بخشید به آدم هایی که خود واقعی و خوبشان را از یاد بردند.
بنظرم همه ی آدم ها روزی خوب و مهربان بودند،
اما این بی مهریِ بعضی ها؛ این کم لطفی،
این ندیدن ها؛
باعث بد شدن و عوض کردنِ شان شد...
باعثِ خودشان نبودن..
دلم میخواست میرفتم و به تمام آنهایی که مهربانی را فراموش کردند میگفتم باور کنید دنیا ارزشش را ندارد
باور کنید دنیا بیشتر از آدم بد طینت،
به خوب هایمان نیاز دارد
ببینید همه جا جنگ شده است،
ببینید همه جا دارد نابود میشود؛
حداقل نگذاریم خودمان به دستِ خودمان نابود شویم..
حداقل بی مهری نکنیم و دل نشکنیم
حداقل مهربانی را یاد دهیم به آنانی که نمی دانند
به آنانی که فراموش کردند؛
حداقل خودمان قاتلِ خودمان نباشیم ... چه فرقی میکند
که مقصر تو باشی یا او...
نگذارید این دنبال مقصر بودن ها
فاصله ای بینتان بیندازد
که‌ مبادا در این میان غریبه ای
فاصله را پُر کند،
نگذارید _ما_بودنتان تبدیل به_من_شود،
نگذارید قهر هایتان عادی شود
باور کنید
یک جانم گفتن،میگشاید تمام اَخم های مردانه را،
یک آغوش محکم،تمام میکند لجاجت های زنانه را
باور کنید کِیف دارد در کنار عشق بودن...