پسر که باشی

پـســر که باشی...
گـاهی عزیز دردانه ی مادر میشوی گاهی عـــصـای پـدر و گاهی تکــیه گاه خــواهر ....

پسر که باشی...
بـوی "مردانگی" میدهی..
بوی پـاک بودن و پـاک ماندن.

چشمانت به قــدر یک دنیــا ارزش دارد آن هنگام که آرام آنها را میبنـدی بر روی خواهش های دلت...

و با "چشم دل" مهدی فاطمه را
مجسم میکنی...

پسـر که باشی تمام دنیا هم که زلیـخا شد
تو یوســف میمانی...
به یــوسف که اقتــدا کنی زلــیخا خودش می آید ... یـقـین داشته باش.

حجاب خواهرت آری...
اما حجاب چشــمان تو هم دست کمی از زیبایی خواهرت نــدارد...

و این ت️ـــویی که در سخت ترین شرایط یوسف وار زندگی کردن را به دوستانت یاد میدهی و "تاثیر" یعنی همین...

نیازی به فــریاد و دعــوا نیست...
تو فقط سر بزنگاه چشمانت را "ببند".
آری حوالی تو گ️از اشک آور پخش شده...
آن هم به غلظت بالا.
مبادا با چشــمانی باز اطرافت را نگــاه کنی...
ببنــد .... سریع ببنــد...
به عوارض بعدش نمی ارزد.

آخر میخواهی چه ببینی؟
️حوالی تو هــــــوا مسموم است...
و تا چشم کار میکند قطرات اشک آور در هــــوا پــر شده...

آری درست حدس زدی....میدان جــنگ است..
خط مقدم ک بدون تجهیزات نمیشود رفت....
حوالی تو خط مقدم است...
آنجا برای کنجکاوی نیست ...
حواســــت باشد.

تفنـگت را پر کن...
پر کن از "دعــا"، از "خواهش" برای پاک ماندن...
یادت باشد نیرو های "خودی" را از "دشمن" تشخیــــص دهی...
تشخیصت را بالا ببر...
ظواهر گولت نزند...
تو باید برنده ی میدان شوی...
آری تو باید آسمانی شوی...
جاذبه ی سیــب زمین گیرت نکند...
سفیـــد برفی را خواهرت بیاد دارد ...
سرخی سیب زندگیش را متحول کرد...
حواست به سفید برفی های اطرافت باشد...

تو باید پرواز کنی...
پر هایت را باز کن...
اری با همان کوله بار آرزو برو...
همان حاجت هایی که فقط خود و خدایت از آن خبر دارید...
دارد زمـــان میگذرد پس چرا نشسته ای؟؟
یاعلی بگو...
دستانت را به نشانه ی تکبیر بالا بیاور...
و آرام اقتدا کن به علی اکبر حسین"ع" و بعدش قربتا الی الله را بلند بگو...

برادر حواست باشد...
اگر نروی در گرد بــاد "خواستنی"ها حــــل میشوی

حواست باشد...