تمام ما انسان ها در زندگیمان،

تمام ما انسان‌ها در زندگیمان،
باید یک نفر را داشته باشیم...
«یک رفیق»
نه از آن رفیق‌هایی که فصلی‌اند...
یک روز هستند و یک عمر نه...
نه از آن رفیق‌هایی که وقتی زندگی‌ات بهار است کنارت هستند و‌ در زمستان زندگی تنهایت می‌‌گذارند...
نه از آن رفیق‌هایی که فقط وقتی زندگیشان تاریک می‌شود به سراغتان می‌آیند و وقتی زندگیشان پر نور است فراموشتان‌ می‌کنند...
نه منظورم این رفیق‌ها نیستند...
رفیق‌هایی را می‌گویم که اگر از آسمان سنگ هم ببارد چتر هستند...
خنده‌هایت را دوست دارند و در روزهای سخت می‌توانی بدون هیچ توضیحی در آغوششان اشک بریزی...
آن‌هایی که بدون قضاوت و‌ سرزنش کنارت می‌مانند تا روزهای سخت بگذرد...
رفیق‌هایی که بودنشان همیشگی‌ ست حتی اگر بعضی از روزها تو همان آدم همیشه نباشی...
رفیق‌ هایی که تو را بلدند و کنارشان خودت هستی،
با تمام خوبی‌ ها و بدی‌ هایت...
بگذارید همه چیز در دنیا نا عادلانه تقسیم شود،
اما هر آدمی باید یک نفر را داشته باشد...
یک رفیق