‍ یک عده تو را دوست دارند؛

‍ یک عده تو را دوست دارند؛
که توی هوایِ بهشت گونه ی اردیبهشت
بین عطرِ هوس انگیزِ گل ها هم قدم شوند با تو و هم نفست...

💟

یک عده تو را برای جاده ی شمال و کنار دستشان نشستن و گرفتنِ دستت موقع دنده عوض کردن دوستت دارند،
برایِ نوشتنِ اسمشان، کنار اسمت روی شن های داغ و نگاهِ مستقیم و گرم خورشید...
برایِ پاچیدن آب به سر و صورتت و بلند بلند خندیدن به قیافه خیس و اخم های درهمت...

💟

یک عده تو را دوست دارند؛
برایِ صدای خش خش زرد و قرمز و نارنجی و قهوه ای کمرنگ برگ ها زیر پاهایشان، با تو...
برایِ دستهایی که به زور توی جیب کت فرو برود و گرم شود...

💟

یک عده تو را دوست دارند؛
برای ردِ پاهایی که به جای یکی،
دو تا شوند روی سفیدی و سپیدی برف ها...
برایِ بی آرزو نماندنشان سرِ سفره ی هفت سین...
برایِ اینکه شبها بی شب بخیر خواب نروند...

💟

میان این همه خواستن آدمها،
یک نفر ولی؛
آلرژی بهاره ی تو و عطسه هایِ گاه و بی گاهت،
گرمازدگی و تنفرت از تابشِ مستقیم خورشید تابستان،
دلگیری هایت،دلتنگی هایت به وقت غروب های پاییز
و غرغرهایت از سرمای هوا و شلوغی و ترافیک های دم عید را دوست دارد...

💟

بین این همه خواستن، این همه دوست داشتن،
یک نفر، یک جور خاصی، یک جوری که هیچ کس نمیتواند
تو را دوست دارد...

💟