ولی من بالاخره یه روز همه چیزو رها میکنم و میزنم به دل غر

ولی من بالاخره یه روز همه چیزو رها میکنم و میزنم به دل غربت...
یه جایی که آدماش همه چیزشون واقعی باشه...
بودن و نبودن، موندن و رفتن، خواستن و نخواستن...
دوست داشتنشون...
دوست نداشتنشون...
میرم یه جایی که واقعا تنها باشم...
اونجا تنهایی هم واقعیه...
میرم و اونجا برای آدمها از عشق میگم...
از عاشقی...
از زندگی...
از خدا...
میزنم به دل غربت و اونجا رو میکنم خونه خودم...
جایی که واژه ها معنای حقیقی دارند...
...