موهای پسرم بور بود پنج سال و سه ماه و دوازده روزش هر رو

موهای پسرم بور بود. پنج سال و سه ماه و دوازده روزش. هر روز  تو اوج خستگی حاضرش میکردم و باهاش میرفتم پارک. هرروز دقیقا بعد سی و هفت دقیقه بازی خسته میشد و میومد تو بغلم که مامان بریم خونه. هنوزم که هنوزه باورم نمیشه منم مامان شدم. منم این حس مسئولیت رو دوشمه.
اون روزم مثل همیشه باهاش رفتم پارک . دوید رفت بشینه رو تابی که همیشه باهاش بازی میکرد .تاب وسط زمین بازی بود. دقیقا روبه روی من یه صندلی بود که همیشه پر بود از پدرمادرایی که بچه هاشونو میارن پارک. هیچ وقت توجه نمیکردم بهشون. همیشه توجهم به پسرم بود و اون صندلی تار تار بود برام. نشست رو تاب شروع کرد به تاب خوردن .دیدم بغل تاب یه دختری تو همون سن و سال وایساده و داره با یه حسرت مملو از عشقی اونو نگاه میکنه. چشای مشکی درشت تیله ای با موهای لَخت مشکی. چشاش خیلی اشنا بود برام.
تو همون حال و احوال بودم که حس کردم یه نگاهی داره روم سنگینی میکنه. نگاه کردم دیدم هیچ کسی دور و برم نیست. ولی این حس بد ولم نمیکرد. پاشدم اومدم سمت پسرم. دخترک نگام کرد . یخ کردم . دیدم یه پدری خیلی خشک و اروم داره میاد به سمت ما. نبضم تند زد.داشتم دیوانه میشدم . صدای ضربانم داشت مغزمو کر میکرد .
تو نباید اینجا میبودی. نه بعد این همه سال نه وقتی جفتمون با بچه هامون اومده بودیم اینجا نه وقتی جفتمون تعهد داده بودیم به زندگی. گوشام داشت داغ میشد. نفس نفس میزدم .انگار زیر دوش اب یخ وایسادم.
رسیدی پیشمون. چشمامون از تو چشمای هم تکون نمیخورد. چشام از تو چشای مشکیت تکون نمیخورد. با این که حتی یه لحظه هم دلم نمیخواست به اون دوران با تو بودن برگردم ولی به خاطر خاطره های خوبمون هنوز دوست داشتم. دلم میخواست بچه هامونو صدا کنیم تا بفهمی هنوز سر قولم هستم. دلم داشت میترکید. چشامو دوختم به لبات . دخترتو صدا کردی . پسرمو صدا کردم .تو با شنیدن اسمت برگشتی ولی کسی اسم منو به زبون نیاورده بود.
لعنت بهت
از اولشم بدقول بودی. بدقول لعنتی...

سی و هفت دقیقه گذشته بود.
پسرم اومد بغلم
مامان بریم خونه

#FaReHe
95.10.13