دور، غمگین ترین واژه ی دنیاست...

دور، غمگین ترین واژه ی دنیاست...
دور ینی خاطره هایی که ممکنه دیگه هیچوقت نشه تکرار بشن...
فقط مرور بشن و بغض بشن و اشک بشن و بعدم بشن دلتنگی...

دور ینی دستایی که نمیشه گرفتشون...
فقط میشه زل بزنی به دستای خودتو یادت بیاری اون دستایی رو که میتونن توو دستات باشن و حالا نیستن...

دور ینی فاصله ای که زیاد نیست ولی پر نمیشه!
نه با دوستت دارم گفتن، نه با خواستن...

دور، ینی خنده های دو نفره ای که اونقد کمرنگ شدن توو حافظه ت که شک میکنی به رویا یا واقعی بودنشون...

دور، ینی وقتی بخوای ببینیش، باید دل خوش کنی به همین صفحه ی چند اینچی و عکسایی که نمیتونن بغلت کنن و بوسه بکارن رو شونه هات...

دور، ینی کسی که شاید دیگه برنگرده...
شاید هیچوقت دستاشو باز نکنه واسه بغل کردنت...
شاید هیچوقت چشماش پر از اشک نشه موقع دیدنت...
دوستت دارم نگه...

دور، ینی شاید محال باشه پر بشه تنت از عطر تن کسی و گوشت زمزمه های آروم یه نفرو بشنوه و دستات داغ بشه با هرم نفساش...

دور، ینی دستم که دراز میشه واسه بغل کردنت، بجای گرمی تنت، سردی بی حد و مرز نبودنت رو بغل میگیرم...

دور ینی شاید هیچوقت دستم نه به خودت برسه، نه به دستات، نه به موهات، نه به داشتنت...

دور، ینی تو!