صبحی که تو نباشی کی من به شب رسانم؟

صبحی که تو نباشی کی من به شب رسانم؟
بی گلعزارِ  رویت  ، هر شب  به  تب رسانم
یا بودنم   کنارت ،  یا می شوم  چو مجنون
بی تو اسیر و تنها ، چون لب به لب رسانم؟
دارم   هوای   رویت  رُخ   می کشی  نهانی
پنهان  نرو  زِ  پیشم ، دادم  به رب رسانم
جان  با نسیمِ   عشقت   دارد  هوای   دیگر  
کاری  نکن   که   آخر  دل بر غضب  کشانم
ایجان  بیا  به  پیشم   مُردم  زِ  داغِ  دوری
بی تو  شبم  به  فردا ،  دارم  عجب رسانم
امشب بیا به بزمم در عیش ونوش ومستی
شامِ   نبودنت  را  چون   بر طرب  رسانم