یک شب هم دنیا سهم ما خواهد شد، ما دیوانه ها که هرشب به آن

یک شب هم دنیا سهم ما خواهد شد، ما دیوانه ها که هرشب به آن آدم غمگین ساکت عبوس توی آینه گفتیم نه غصه نخور، درست خواهد شد، با این که می دانستیم درست نخواهد شد. یک شب دنیا سهم ما خواهد شد، به گوشه های دلمان صدای کسی را که دوستش داریم می آویزیم و همه آرزوهایمان را برآورده می بینیم و برای هیچکس کم نیستیم و زورمان به واژه نحس شرایط می رسد و بی هوا، خورشید از گوشه اتاق ما طلوع خواهد کرد. آخ. آن شب که تا خود صبح بیداریم و شهر می رقصد و ما می نشینیم به حرف زدن با آن که خواستیم و نشد، یا خواستیم و نخواست. دقایق اهسته می روند و زخم ها تمام می شوند و تبرک بوسه، شفای دردها خواهد شد. برای یک شب هم که شده، مدار مضحک عقل که تنها دستاورد مهمش خلق تنهایی بوده تعطیل می شود و دنیا به کام دیوانه ها می چرخد. حالا ببینید کی است که می گویم، عاقبت یک بار دنیا را به ما می دهند و بعد خودشان می بینند دنیایی که ما می سازیم چقدر قشنگ تر است. رویشان کم می شود این جماعت عاقل همه چیز بلد همیشه برنده.
.
چه شب سردی است، چشمهایت را ببند، به آن شب گرم موعود فکر کن، و اگر گوشه غار نمورت در خواب یخ زدی سعی کن با لبخند مرده باشی. از یاد نبر که بهشت در راه است. این حرفها را آدمها نسل به نسل به هم زده اند، وگرنه که چطور دوام بیاوری شبی را که جانت عطش و آتش است و تو پناه برده ای به شقاوت سکوت و تاریکی؟