قول دادم که در اندیشه خود حبس شوم

قول دادم که در اندیشه خود حبس شوم...
دل به بالاوبلندایه خیالی ندهم ...
دوست دارم که خودم پشت خودم باشمو بس....
به تن هیچ عقابی پرو بالی ندهم.....
تو که رفتی پی تاب و تپش رود برو....
به قدمهای اثیر لجنم فکر نکو ...
من به دستان خودم گور خودم را کندم....
به پزیراییو دفن و کفنم فکر نکو....
تو که از منزل منقل طبر آوردی باز....
هی به آیا بزنم یا نزنم فکر نکو....
بخت نامرد بزن بد به دلت راه مده....
به غم انگیزی فرزندو زنم فکر نکو....
شک نکو بی من این ورته گزر خاهی کرد....
به نشانی که نماند از بدنم فکر نکو....
من که از منطق و دستور حقیقت گفتم.....
به مزامین مجازیه تنم فکر نکو...
در جهانی که پر از فرضیهای شدن است...
واقعا باختمو سوختمو دود شدم...
آنکه جان کندو خطر کردو به بالا نرسید...
آنکه دایم حوس سوختن ما میکرد ..
آنکه از هیچ نگاهی به تماشا نرسید...
کاش میامدو از دور تماشا میکرد ...
شاخه در شاخه فریبم سبدی سیب بچین...
بغض اندوخته را لو بده عصیانش کو...
میوه از دامن من بود اگر کشفی هست...
آدم از وسوسه افتاد زمین انسان شد...
رد انگشت تو بر سینه سیب است هنوز...
من غلط کردم و مغضوب خداوند شدم...
رد انگشت خودت بود ولی ماا خوردیم ...
از کجا دست به آینده فالم بردی. .
همه دیدن که یک سیب معلق دارم....
لعنتی پیش خودم زیر سوالم بردی...
این قمار عاقبتش جان مرا میبازد ...
با تو سرشاخ شدن دست قدر میخاهد ..
زنده ام هر چه زدی تیغه به شریان نرسید..
خیز بردار ببینم خطری هم داری....
زخم ازین تیغ و طبر تا که بخاهی خوردم...
عشق من اره تن تیز تری هم داری...