[آدمک سلام

[آدمک سلام
کجای قصه ای
آهنم الان
دو راهه زندگی
من وقتی رفتی من دارم لا فیلترا میخوابم
الحق که سختی مشتی من یه خورده بی ارادم
یه بی اراده,اما سزامو دادم
منم یه نخ سیگار با عادتای قدیم ندیم
چشم به در دیوار تو عالمای عجیب غریب
دلم گرفته باز از آدمای سگ نظیر
قلم میرقصه باز رو کاغذای خط خطی
خب حاجی زندگی همینه
گذشته ها گذشت و رفت
بالائی کریمه
امروز زبر باشه فرداها خمیره
ببین کور میشه دوتا چشمی که نبینه
شیشه باز شکست رودست
چیکه چیکه خون رو فرش
ریمل سیاهو اشک
من بیدل بی فکرو لش
نه من بدم نه تو
نه جو زدم نه خل
نه خالیم نه پر
رو مغز من ندو
اینجا شهر وحشیاست
باختا مال مشتیاست
بکش تو حبس کن
چرک توتو هضم کن
ازین قبیله برو هارو دریده بدو حق خودتو پس بگیر
دنیاتو تو دست بگیر, پشت من مالیدبه خاک
خوش به حال زنده ها
مرده ام رو این حساب
له شدم تو هم بساب
نزار که درد برسه به استخون خورد بشه
نزار یه شمع کوچولو تو مسیرت نور بشه
نخواه که مرد بشی قهرمان شی طرد بشی
نزار که خسته شی از هدفت سرد بشی
بلند شو رو دو پات
بپر تو بادو بال
بکش اون بادبان
خدات که بادو داد
از تو حرکت از او برکت
دستت پرچم
سمت مقصد
من که غرقم تو خودم
روحمو هی میجوام
مه گرفته اتاقمو,گل گرفته دو بالمو
خدائی حیفه وقت
نشی تو عین من
پر که شدی داد بزن
جیغ بکش
جیگر این دنیارو به سیخ بکش
سنگ گنده بردار
پرت کن سمت فردا
خنده کن به دردات
زنده شو لا اموات
نه مثل من یه مرده]

[آدمک]
[صادق]