تشخیص دادنِ آدمایِ خسته کارِ ساده ایه .

تشخیص دادنِ آدمایِ خسته کارِ ساده ایه .
اونا
نه چشمای خون اُفتاده ای دارن
نه گردنی که گرفته باشه و با دست بخوان ماساژش بدن
نه تو جعبه ی قرصا میگردن دنبالهِ ورقِ استامینوفن کدئین که سرشون رو ساکت کنه
نه خستگیشونو واسه بقیه میگن و کلافشون میکنن با ناله هاشون
نه هیچ علامتِ ظاهریِ دیگه ای ...
اونی که خستست چشاشو که نگاه کنی مثلِ مُرده بی روح و مثلِ بچه ای که مامانشو تو جمعیت گم ‌کرده باشه بغض داره ...
یا اگه کاری بهش بدی اونقدر خسته هست که جای جر و بحث کردن بدونِ کلامی انجامش بده
یا حتّی اگه بخوای به صلاحش حرف بزنی جای جنگیدن باهات با یه لبخند بگه : (چشم شما درست میگین ، بگذریم ) ...
اونی که خستست نمیگه حالم بده چون حوصله ی توضیحِ احوال بدش رو برای کسی نداره ، با یه خوبم سره ته قضیه رو هم میاره ...
اونایی که خستن تهِ تهش آرزوهاشونو تو فندک آتیش میزنن و حسرتشو میریزن تو ریه هاشون ...
خوب که دقّت کنیم میبینیم کم نیستن آدمای خسته دور و برمون
مواظبشون باشیم ، اونا خیلی مظلومن ...
منم دیگه برم کم کم این تنه خسته رو بخوابونم ... .