من را نه سر نه سامان افریدند

من را نه سر نه سامان افریدند
پریشانم، پریشان افریدند

برای هرچه غصه است مینوسم این بار
قسم به تمام غمگینانه های جهان .... شبیه به کودکی شده ام که با مداد شمعی قرمز دور خودش و کسانی که دوستش دارد دایره قرمز میکشد، امــــا امان از وقــتی که پدرش خارج از دایره ی قرمزش پر کشیده است...
راستی نورجانم ، بهت گفته بودم دست هایت را سعی کن کمتر استفاده کنی ، دســـــتان تو پری وار معجزه میکند،نگهشان دار ، زندگی این زن خسته هروز سر میرود از غصه هایــــش ،
چشــــمانت ، گفته بودم چشمانــــت را مراقب کن ، منشاء تمام نوشداروهایی است که کیمیا گری میکند این قلب مسین مرا به طلا ، وقــــتی با چشمانت نــــوازشم میکنی..
من داشتم کوچ میکردم از این من خسته ی اشک الود زخمی اما دستان تو چنان چمدان من را محکم گرفت که منی دیگر در هفتمین طبقه ی کائنات متولد شد
من زن کـــــوچ کردن ، رفتــــن بودم ، تو اما شوالیــــه ی ماندن و عاشق کردن
من دختر خسته ی تنهای اردیبهشت ،تـــــو اما
بگذریم قرن من !
تو قرن منی، صد سال من را در یک چشم قهوه ای که تلخیش شیرین تر تلخی دنیاست توصیف میکنی
ای دلبر هفت جهان من ! من این اغوش شدنت را دوست دارم