آفتابگردان گفت روزی که آفتابگردان به آفتاب بپیوندد دیگ

آفتابگردان گفت: «روزی که آفتابگردان به آفتاب بپیوندد، دیگر آفتابگردانی نخواهد ماند و روزی که تو به خدا برسی، دیگر تویی نمی‌ماند.»
و گفت: «من فاصله‌هایم را با نور پر می‌کنم، تو فاصله‌هایت را چگونه پر می‌کنی؟»
آفتابگردان این را گفت و خاموش شد.
گفت‌وگوی من و آفتابگردان ناتمام ماند.
زیرا که او غرق در آفتاب شده بود.
جلو رفتم بوییدمش، بوی خورشید می‌داد.
تب داشت و عاشق بود. خداحافظی کردم.
داشتم می‌رفتم که نسیمی رد شد و گفت: «نام آفتابگردان همه را به یاد خدا خواهد انداخت.»
آن وقت بود که شرمنده از خدا رو به آفتاب گریستم.
گل آفتابگردان را عادت و غریزه این است که روی خود را از اغیار برگیرد و فقط به سوی آفتاب برگرداند.
او هر روز و هر ساعت و هر دقیقه و هر لحظه، چهره در چهره‌ی خورشید دارد.
او چنان مجذوب نور و زیبایی خورشید شده که جز او چیزی نمی‌بیند.
او مجنونی است که خورشید را لیلای خود یافته است.
و عجبا! که وقتی گوهرهای رقصان مشعشع آفتاب بر او می‌تابد، چهره‌اش بس زیبا و ملکوتی می‌شود و لذا در بین بسیاری از گل‌ها دارای زیبایی و ابهت و وقار خاص و منحصر به‌فردی است.
و این درسی است آموزنده از این معلم بی‌زبان به همه ما ابناء بشر که:
«إنَیٍ وَجَّهتُ وَجهیَ لِلَّذی فَطِرَ السَّمواتِ وَالأَرض حَنیفاً وَ مَا أنَا مِنَ المُشرِکین» (انعام آیه ۷۹)
من از روی اخلاصِ پاک‌دلانه روی خود را به سوی کسی گردانیدم که آسمان‌ها و زمین را پدید آورده است و من از مشرکان نیستم.

📸 مشهد (مردادماه 98) 🕊 🌹 🕊 #کانال_عکس_ناب 📷 دعوتید به صرف دیدن عکسهای ناب👇 https://t.me/axenab47